Railay en Ban Ao Nang: Geluk op slippers

Railay en Ban Ao Nang zijn echte pareltjes aan de Thaise kust. De zee is prachtig blauw en het water heerlijk warm. De imposante kalksteenformaties maken deze plekken bijzonder, en de sfeer is er heerlijk relaxed—alle ingrediënten voor een perfecte reisbestemming! Zo omschrijft Alice deze mooie locaties in Thailand. Zoals je al hebt kunnen lezen in het eerste artikel over Bangkok: Alice (mijn schoonzus) en Antoine (mijn zwager) zijn helemaal weg van Thailand. Gelukkig wilde Alice haar bijzondere reiservaring met ons delen.

In dit artikel lees je over haar belevingen in Railay en Ban Ao Nang. Korte dagen misschien, maar intens genoten! Ben jij ooit in Thailand geweest? Zo ja, waar precies?

Railey Beach: rotsen, apen en een vleugje chaos

Wat een schitterende dag vandaag! We zijn met een longtailboot naar Railey Beach gevaren—een relaxed ritje van zo’n 15 minuutjes. De omgeving was adembenemend: imposante rotsen rijzen dramatisch uit de azuurblauwe zee. Ja, het is er behoorlijk toeristisch, maar hé… het mág weer, en je voelt je er allesbehalve alleen.

De zee was kraakhelder en heerlijk verfrissend. We hebben genoten van de zon ☀️ en toen het wat te heet werd, doken we de schaduw in. Daar trakteerden we onszelf op een koud pilsje en een smakelijke lunch.

Na de lunch trokken we te voet verder langs een pad met indrukwekkende rotsformaties, richting een andere grot. Onderweg kwamen we een paar nieuwsgierige apen tegen. Hoewel er een bord stond met “niet voeren”, zat er uiteraard eentje in een boom met een zakje chips—waarschijnlijk buitgemaakt bij een onoplettende toerist.

We maakten prachtige foto’s, plonsden nog even in het water en keerden na een uurtje terug. Eén moment sprong er echt uit: een offerplek vol houten fallussen. Heel bijzonder—ik ga nog uitzoeken wat het precies betekent. En natuurlijk maakte ik ook een mooie foto van Twannie .

Op Railey Beach hangt een relaxte, hippie-achtige vibe: veel backpackers, kleurrijke souvenirs, en jawel…wiet en paddo’s. We sloten de middag af met een koud biertje en namen om 17.30 uur de boot terug. ’s Avonds flaneerden we nog door de gezellige straat om de hoek, waar een vuurshow op het strand werd opgevoerd. Met een cocktail in de hand was het genieten geblazen. En het grappigste van alles? Een winkeltje verkocht tassen en accessoires gemaakt van IKEA-zakken. Briljant!

De eerste dag in Ban Ao Nang

We begonnen de dag rustig, met een paar uurtjes ontspannen bij het zwembad. Daarna stapten we in een tuk tuk richting de kookschool. Alles was tot in de puntjes geregeld door Penny, de eigenaresse—van uitleg over de gerechten tot een introductie van alle verse ingrediënten. Een warme ontvangst en een piekfijne organisatie!

Na het koken aten we samen met de groep toeristen. Het was een gezellige en diverse groep, en Penny schoof er ook even bij. We vroegen haar hoe het leven voor haar was tijdens corona: geen werk, geen toeristen, nauwelijks eten… Ze vertelde dat ze het op een gegeven moment niet meer zag zitten. Ze dacht eraan om met haar kindjes te vertrekken naar ‘het paradijs’—op zoek naar een beter leven. Haar woorden raakten ons diep, en ik voelde mijn keel dichtknijpen.

Railay en Ban Ao Nang: Geluk op slippers

Toch bleef ze sterk. Een innerlijke stem herinnerde haar aan haar verantwoordelijkheid voor haar twee kinderen. Dat besef gaf haar kracht om door te gaan. Na dit intense moment konden we gelukkig ook weer lachen, en genoten we volop van ons zelfgemaakte eten—overheerlijk, en dat keer twee dankzij de toetjes!

We kregen zelfs een certificaat als aandenken. Er bleef veel eten over, en ik dacht meteen: dat kan toch niet in de vuilnisbak verdwijnen? Penny dacht daar hetzelfde over en gaf het aan een arme moeder met zeven kinderen. Zo mooi en hartverwarmend om te zien.

Deze ervaring was veel meer dan alleen koken. Later op de avond nipten we nog van een cocktail en nu is het tijd om te slapen. Morgen vroeg op, want dan vertrekken we met de speedboot!

Dag twee: een speedboottocht langs vier paradijselijke eilanden.

Vanochtend vroeg wakker geworden—klaar voor een nieuwe mini-avontuur. We stapten rond negen uur op de speedboot en begonnen aan een tocht langs vier eilandjes. Alles was tot in de puntjes geregeld, van de boot tot de lunch (die trouwens verrassend lekker was). Wat me het meest bijblijft: die witglanzende stranden, en dat water… zó turkooisblauw dat het bijna surrealistisch leek. En het was warm, maar niet té warm—de lucht voelde alsof ze zachtjes om me heen hing, lauw en loom.

Onderweg zag ik die karakteristieke rotsen van Krabi weer: massieve kalksteenformaties die uit het water lijken te rijzen alsof ze iets te zeggen hebben. Zo indrukwekkend. De tocht duurde tot een uur of drie. Daarna nog even terug bij het zwembad gelegen, gewoon even niks. Genieten van het moment, met de zon op m’n gezicht en een fris drankje erbij.

Vanavond eindigen we deze perfecte dag met een massage. Ik hoop dat ze m’n schouders goed aanpakken—mijn rug voelt alsof die nog steeds in bootmodus zit .